Nie widziałam Cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca. Lecz widać można żyć bez powietrza. Nie widziałam Cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca. Lecz widać można żyć bez powietrza. Rozwiń

Polska poetka i dramatopisarka dwudziestolecia międzywojennego. Laureatka Złotego Wawrzynu Akademickiego Polskiej Akademii Literatury. Luźno związana ze Skamandrem. 10 kwiecieńŚnieg i słońce! A w słońcu koszula się huśta...- - - - - - - - uśmiechniętymi ustyA cup of teaZbombardowanym, bezdomnym, rannym... A gdy przyszedł...A gdy przyszedł już nareszcie jako prawda, nie jak senpodścieliła mu pod nogi swoich włosów zwiewny leAch, to nie było warte...Ach, to nie było warteby sny tym karmić uparteAeroplanAeroplan, najpiękniejszy ptak biały,leci w oddal, ponad chmur szarzyznę?AkacjeZ gęstwy białych akacji,jakby z dusznej stacji,Akacje w nocyTysiączne małe liście na drzewie akacjiw ruchliwych siwych włosach szeleszczą złowieszczoAkrobacje gąsienicyGąsienicazwija się i klęczyAkwariumIŚcierpnięty ze złości głowonóg o smutnych oczach starca,AkwatykiIKoła deszczu przędą się na wodzie...Alchemia baniek mydlanychZe słomki rozkrajanej na złocistą gwiazdęwyrasta pierwsza bańka: biała, mętna, nudna,AmazonkaGąszcz złotobladyjak zeschły wieniec myśl i możliwość buchająca pieśnią, o której sen ostrzegał radosnym półgłosem...&nbsAnioł i JakubJak Jakub z Aniołem, tak ja z tym wspomnieniemmocuję się nadaremnie,Anioł odszedłSkrwawione ręce, opalone skrzydła -Anioł usłyszał - "Odejdź! nic nie wskórasz."AnnGdy wróg na spadochronie, ranny, wylądowałPo niefortunnym locie, złamany i słaby,Anno DominiStyczeń:Z wód Styksu wypływa,Antoniemu SłonimskiemuCofa się fala,w dzień mojego życia,Argument kosmicznyPrawy poszedł na prawo,Nieprawy - na lewo,AstronomowieWzgardziliœmy surową ojczyznąi słodką, kuszącąAtlasNie odchodź, piękny Atlasie!Moje niebo na tobie spoczywa!BabciaZa lat pięćdziesiąt siądzie przy fortepianie(będzie miała wówczas wiosen siedemdziesiąt cztery)BabkaPierś moja coraz słabiej oddycha,krew moja coraz wolniej płynie,BajkaKról elfów, światem zatruty,Wichrem z daleka przywiany,Balet powojówZachód dogasa...Już się stroją,BarwyOto jest fiolet – drzewa cień idący żwirem, fiolet łączący miłość czerwieni z szafirem. –&nbBarwy narodoweBiało-krwawy,Krwawo-biały, lnianyBeatrycze1Krytykujesz rodaczki, w gniewie i goryczy,BerceuseOczy twe ciche są jeszcze, oczy twe ciche są jeszcze,kiedy mnie bierzesz w ramiona -Bez ciebieNudno jest tu bez ciebie. Nudno do obłędu!Jestem jeszcze wraz z wiewiórką i pieskiem,Bez tureckiRozwiane minarety,meczety, kopuły,BezpieczeństwoBoicie się o mnie? Dlaczego?Ach, życie jest burzliwe i złe nieskończenie,Biała damaBiała damo, przeźroczysta damo,lśniąca w krześle księżycową krzyżakPrzeszywszy kilkakrotnie pierś okrutną szczękązmotanej pajęczyną niechybną a miękkąBiały kwiatO tarniny bielańskie, głogi i ożyny,Storczyki w Lasku Wolskim, cenne i nieliczne,BliźniObce nam dzisiaj dawne słowo "bliźni"Więdnie jak róża i krwawi jak rana...BławatekWyciąg z bławatków, to znane collyriumNa przekrwienie spojówek, z których łza się stalowem, polewanem błocie,pełnem nieba, drzew i kamieni,BratkiGromadą Bratków Z Głębi CmentarzaWschodzą Umarli,Bratki cmentarneUmarli wychodzą z ziemigromadą bratków;Brudna wiosnaW okrągłych błotnych miskachz obcasów i kopytBukiJeżyny pajęczyny puszczają z niechęcią Burza IUciekają spłoszone chmury, Deszczowe unosząc brzemię, Burza IIPrzeżywamy dziś burzę, drzewa! ja i wy. Lecz ja szepcę słowa najcichsze, ButterflyBiała Mistress Pinkerton czeka przy sztachecie,lecz już Butterfly po ścieżce kroczy:Być kwiatemRozkwitają. Milczą pośród kij związane lub pną się na kratę...Bzy zerwane w nocyObudziłaś nas! Ach, ileż gwałtu,Ileż rosy nawalnej!Chciałbym zaśpiewać ciChciałbym zaśpiewać ci - lecz serce mi bije na trwogę,piosenkę cichą i złotą, jak kraje własne, kochane,ChinoiserieNie po to chcę jechać do Chin,by widzieć piękne świątynie,ChmuraW turkusowej sadzawcewśród chmur,Christmas cardsAngielko zacnego serca, która na bliskie już œwięta,Wybierasz powinszowania urzeczona nimi - zaklęta,Chustaki i serdakiWy na serdakach góralskich wyszyciaktóreście ziołom podobne znad drogiChwasty morskieRozrzucone dokołaChwasty o czarnych gruczołach,Chwiejność i zdradaJak płaszcz na haku w kajucie huśtanejchwieje się życie, omdlałe depresjiNigdy do dzisiaj, o wieczny spokoju,O ciszo śmiertelna,Chwila na werandziewicher u okiennic zgrzyta drzewa są raz głośniejsze raz cichsze Ciało szczęściaWtem, gdy się księżyc zachmurzył,dświękły kroki od wichry prędszeCieńByle ten obłok niełaskiz naszego słońca się zwlókłCień babkiStraszy, tren wlokąc z tyłu,w muślinach indyjskich z ty, matko,objuczona ciężarem,CiotkiCiotki nie były piękne, nie miały nic z dzielne, szczawiowe, barchanowe jestem w ciszy. - Nie chcę myśleć więcej- co mną jest gdzieś odeszło w jakimś tajnym celu -Cisza leśnaJak jednorożec z bajki, piękniejszy nad słowa, cicho i dumnie -ĆmaFotel i książki, i świeca z cieniemi nagle w świecy jęk pełen skarg:CnotyWszystkie cnoty miłe Panu Bogu &nCykorieFiołkowo-niebieskie tęsknotytwarzą ku ziemi leżąceCzarownica podlotekUsiądę, by zapłakać w najciemniejszym ręce,Czas krawiec kulawyCzas, jak to Czas, krawiec kulawy,z chińskim wąsem, suchotnik żwawy,Czerwony zegarBiją śpiesznie zegaryterczą, tętnią i kują,Dębowe liścieO, nie myśl o wawrzynach,Kiedy siedzisz pod dębem,DniŻycie moje wstawione w cieńwiędnie bez światła mięsożercówDla nich ryby skrzelami pracują w szaflikku,mając na ustach ciszę i krwawiące słońcaOko Trójcy, słońce złotorzęse!Leczniczą Twoją, ponadfiołkową źrenicąDom na modrzewiuNa niebotycznym modrzewiu, modrzewiu o lekkich włosach, Drzewo genealogiczneWiem, żeś ojczyzną moją, o morze prześliczne!Jak krew mi własna szumi twoją głąb słońcaKogut padł dzisiaj martwy piejąc “kukuryku", jęk się rozległ na dachach, w oknach i na wieżach&nbsDywan perskiKwadrat żółty żałośnie stał na czarnej plamie,patrząc, jak krzyże białe idą w ramie w widzę jednym okiem,nienawidzę przeciągów,DziadzioDziadzio siedział w pracowni przed sztalugą,palił cygaro,Dzień - SzpitalCichy Dzień. Dzień Przytułek. Litościwy pod latarniąPomijacie mnie wy, bladoocy,źli mężczyźni z parasolami... Epitafium zakochanejObłuczona światu i jawie,Ziemskim okryta całunem,ErotykNa rozrzuconych poduszkach z rajskich, jawajskich batikówumieram słodko, bez żalu, umieram cicho bez kFatamorganyTęskny Tyńcu, srebrna skało Kmity, Druidyczne moje Bielany,Film amerykańskiGrają skrzypce, a w skrzypcowy amarant wjeżdża cowboy, wspaniały bandyta. FinałCzytelniku, żegnam cię z żalem!Jeszcze chwila: - mnie z tobą - a miłość zapłonie!Fiołek to słowikSerdecznym liściem ogrzane, Chcąc miłości aksamit wysłowić - FotografiaGdy się miało szczęście, które się nie trafia:czyjeś ciało i ziemię całą,Gdy pochylisz nade mną...Gdy pochylisz nade mną twe usta pocałunkami nabrzmiałe,usta moje ulecą jak dwa skrzydełka ze strachu białe,Gdybym ja była tym aeroplanemGdybym ja byłatym aeroplanemGobelinW gobelin modro-zielony, w gobelin żółty i siwy dajcie mi uciec, o ludzie!Górski osetNa szczycie górski oset, ta rycerska róża. Jak polip srebrną piersią objął ciepłe wzg&oacuGóryJak ciche są te góry, gdy leżą pod śniegiem, zaszyte w biały całun kosówkowym ściegiem!&nbGorzka zatokaSzeroki, wesoły, wysoki,nieulękły marynarzu siłaczu!GradChmury błyskawicą podpiętei grad lecący na głowęGwiazdyChoć na ziemi i szczęścia i mocy tak mało,na niebie zawsze to samo!Gwiazdy dzieciństwaDo kołyski dano mi przed latygwiazdki - tanim równe błyskotkom...Gwiazdy spadająceZ twoich ramion widzę niebo drżące rozkoszą...Spadłą gwiazda. I druga, i trzecia. Prawdziwa to epidemia!Gwiazdy zdwoiły pracęGwiazdy zdwoiły pracę,szepcząc ziemi:Hej, moje młode lataHej, moje młode latanie zobaczyły świata!HeliotropTo, co się nie da powiedzieć, co nigdy powiedziane nie będzie, trzepotało się przez krótką chwilęHistoria o admiraleKiedyś mi o tym mówiłygarbate kościelne babki...Historia o czarownicachŚwieciły trzy księżyce,Leciały trzy czarownice. Historia o KowalachJechał Kowal na Kowalujakby koral na koralu. HuraganNiebo się gniewa, obłoki nadbiegają w tłumie! Imię tej wojnyNazwijcie ją, jak chcecie, Straszną czy Obłędną,Wojną Maszyn, Narodów czy Ras. Wszystko jedno,Jak lew"Walczył jak lew, jak tygrys!"- jest w takiej pochwaleCześć dla szponu drapieżcy, kiedy krwią ocieka,Jaki jest motyl?Jaki jest motyl?Złoty, śnieżny czy lekkomyślny?JaśminPatrz, już opada jaśmin, który w ręku niosęlecz w twych ustach płatki jaśminujazz bandmówisz że jazz-band jest dzikiże płacze jak wicher w kominie JesieńChodzi w szalu czerwonym i się w owalu (II)Jesiennego krwotoku nic już nie powstrzymaczerwień kapie z parku na ulicę...Jesień (III)Zardzewiałe róże jesienipatrzą w przestrzeń białą od deszczu -Jesień (IV)Gąszcz złotobladyjak zeschły wieniec dębowy,Jesienne nieboJesienne niebo słodkie, pełne łaski spowite w szal kaukaski, Kim jestem?kim jestem bez mojegoświadectwa , dobrych ocen,Kobieta - IkarKobieta-Ikar leci dłużej, bo jest ją unosi i wiatr ją chwyta pod w morzu1W czarnym trykocie lśniącymKobieta, która czekaCzeka, patrzy na zegar swych lat,gryzie chustkę z mnie znów przepuścisz, Floryjańska Bramo,Cała w świecach, z tercjarką odwiecznie tąKrokusy INarciarze, roztęczeni jak falanga duchów, Zjechawszy z gór w dolinę,Krokusy IIKrokusy wyskakują z ziemijak wiolinowe nuty,KrowyUśmiechnięci, obojętni i zdrowikrążycie spokojnie w pobliżuKsiężycAkacja na ruchliwych palcach liści liczy, ilu ludzi przeżyła. Okna błyszczą złotem. Kto chce żebym go kochałaKto chce, bym go kochała, nie może być nigdy ponuryi musi potrafić mnie unieść na ręku wysoko do dzisiaj kocha...Dziś dla miłości nie róże, lecz osty,Nie masz już dla niej łatwych dróg i prostych!Kurze łapkiI już kurze łapki na skroni? Ach, czas jak gdacząca kura Kwiatki z WaterlooWiersze moje jak kwiatki krótki zapach ślą,jak kwiaty tracą précieuseWidzę cię w futro wtuloną,wahającą się nad małą kałużą,Laura i FilonA jawor był szumiący, ponury i siny, miał dużo, dużo liści, jak drzewo na sztychu. LenartowiczZłotniczeńku ty na niebie,chcę pić życie, nie mam z lata pobladły,Liść złoty z wiatrem list dostał. Komuś serce czytać pod kwitnące i ListonoszJest listopad czarny, trochę złoty, mokre lustro trzyma w ręku ziemia. ListyDo pieca, miłosny zeszycie!DO pieca, listy - stos cały!Listy (II)Pani traci już wszelką powagę: Czyha w bramie na listonosza! LunatykIdzie miesiąc przez niebo, o chmury się potyka, mocno świeci w czarnym bezdrożu -Lwy w klatceLwica senna i naga nie czuje więzienia,leżąc spogląda w oczy lwu, panu Łabędź jak znak zapytaniawypłynął na staw przeźroczy...Łodzie bez wiosełO tej porze akacjowe strąki spadają i płyną z wiatrem, Madama ButterflyGdy Butterfly leżała na macie słomianej, jak owoc przekrajana ciosem harakiri,MadrygałWdzięczne oczy, złote lampy, blasku jedyny — palcie mi się, świećcie mi się długie liściu leży kwiatdrzemiący,Maki obrodzą po wojniePola bitwy, pobojowiska, legendarne, przyszłe uroczyskaMarina1Szum morza w otwartym oknie budzi mnie w nocy amerykańskaNad błękitną morską wodę skaczą gwiazdy zewsząd, niebo modre też jest w gwiazdy i w czerwone pasy. MelodjaAni dalekoani bliskoMewaTęsknota nade mną mnie skrzydłem i żurawiePilnujcie, pilnujcie ostatnich dni lata,kiedy jeszcze zielone bije zegar chwile,MiłośćNie widziałam cię już od nic. Jestem może bledsza,Miłość (II)Wciąż rozmyślasz. Uparcie i w okno i smutek masz w oku...Miłosny uściskPatrz! jedna z gwiazdleci jak głazMiss AmerykaI cóż ci z tego przyjdzie żeś miss amerykąże masz cialo wenery a twarzyczkę kotkaMłodziMy bez serca młodzi a już starzychcemy tylko tańczyć i milczećModelkaJak stos pereł świeci w kącie modelka,wśród głów, sztalug, papierów, jaśniejąca i wielkaModlitwaO pocałunku, któryś jest w niebierazem z duszami bzu i jaśminu!Moja miłośćMoja miłość przeszła w wichr wiosenny --W wichr wiosenny -- me szaleństwo w burzęMólMól ogląda mód żurnaleI podziwia suknie, szale,MorzeMorze jest całe w koła oczu ćmy lub sowy,całe w drżeniach jedwabi, białym szytych ściegiem,Morze i nieboFale świecą jak szkiełka czeskiei szepcą, by się morza nie bać,Morze w dzień pochmurnyDal szczotkowana brązową ulewą,fale w baranich runach,MotylDotknęłam pana jak motyl egretąprzepraszamMrowiskoZ wysokiej patrzę wieży na ludzkie mrowisko,Gdy się pode mną w dole rozpościera nisko,MrówkaWlokąca ciężar nad siły, mrówko samotna na ścieżce!Muzyka gwiazdPrzełożono na muzykę światło Wegi... Był to jakby Szymanowski Na srebrnym balkonie pękatym,Na ciepłej niebieskiej łąceNa ciepłej niebieskiej łącepasą się białe zająceNa zaduszkiZardzewiały pąk róży, fiołek purpurowy,Ziarna maku z uciętej, niegdyś szumnej głowy,Najpiękniejszy wiersz...A gdy przyszedł już nareszcie jako prawda, nie jak sen,pościeliła mu pod nogi swych włosów zwiewny lenNajpiękniejszy...Związać cię,piękny,różową prawdą,niebieską blagą,jak wiąze powój dwubarwnym kwiatem muru pierś NarcyzNad sadzawką oprawną w modre rozmarynyklęczałem, zapatrzony w moją twarz młodzieńczą,NastrójZa oknem wygląda świat jak batystu szarego szmat, Nie wróce więcej"Nie wrócę więcej! Niech mnie Bóg odrzuciDaleko w gwiazdy! Gdyż mnie świat ten smuciłNiebieskie migdały 1922Moja miłość przeszła w wichr wiosenny -w wichr wiosenny - me szaleństwo w burzę -Niebo a kapeluszeNiebianki śpiewające w szczęściu niewesołem!Nie macie parasolek ani kapeluszy!Nieco o domowikuDomowik, po japońsku Fukurokoju,bardzo pożyteczny, gdy jest z zgodzie z nieobecność jest jak tłumy ludzi -Wszędzie jej pełno. W ogrodzie i jaśnieje wieniec: galaktyka...Oto zanosi się na śpiew słowika,Nietoperz1Gdy już zmierzch wonne olejki w tęczowe niebo wetrze,Nigdy w oczy nie spojrzę...Nigdy w oczy nie spojrzę kobiecie(w sto lat po mnie zakwitną krokusy),NikeTy jesteś jak paryska Nike z Samotraki,o miłości nieuciszona!Noc letniaGwiazdy zdwoiły pracę, szepcąc ziemi: O biskupie fiołkowymBył raz biskup fiołkowy,urodzony w Cioci co się otrułaCiotki nie były piękne, nie miały nic z wróżek. Były dzielne, szczawiowe, barchanowe żony. O kacie październikuUcięte złote ręce lecą z wysokich klonówO NiejBosko śmieszna Miłości!Potworze, kaleko!O śniegu w lecieW dniach upału, w gorączkowym śnie,Na morskim brzegu,ObrazekNa piasku, z chmurami za sobąsiedzą dziewczynki w na skrzydłach1Ćmy srebrne, ślepe i ciche, lecą w ogniste sidła,OfeliaAch, długo jeszcze poleżęw szklanej wodzie, w sieci wodorostów, OgródGdy wiosna zaświta,jest w ogrodzie raz ciemniej, raz wyglądałoOknem wyglądało,stawało przed bramą,Olejne jabłkaJabłko z modrym konturem, kwadratowo krzywe,pociągnięte zielenią, którą kraplak plami,Owad ludzkiUważajcie, jak dzisiaj trudno się dogadaćz bliźnimi na tym świecie? - Zmienia się oczy, krągłe paciory,kąpane w niebie w dawne wieczory,Pantofelki szklanePantofelki szklaneskrami malowane PaździernikBrzozy są jak złote wodotryski. Zimno jest jak w ostatnim liście. Perły dębowej słabościW kopule dębu gruzły błyszczą chore. Spada liść z perłą. Groźny to ornament! PlantyI gdzież jest drugie miasto tak liśćmi pokryte,Jakby strzechą zielonej wokoło dachówkiPlaża w nocyCicho jest całkiem od gwiazd do palm, od palm do cieni...Na końcu świata, nad morzem zwieszony świat się zielPocałunek słońcaPocałunek słońca jałowy jest, choć złoty -spojrzenie kwiatu cudze, choć rzewne -Pocóź jechać do TurcjiKule z puchu wśród trawy błyskają jak świeczki, i ogród drży marzeniem od haszyszu łagodnie się ze mną obszedł Maj bladolicyi Wrzesień z kukurydzianym długim złotym włosem -Pod kościołemNiebo pobladło z tęsknoty,złote liście toczą się kołem...Poduszka z chmieluZ wielu powodów i dla smutków wieluChciałabym dzisiaj mieć poduszkę z wielki indyjski wódz czerwono-czarny, w piórach drżących najcudniej, lśniących najoPortretUsta twoje: ocean różowySpojrzenie: fala wzburzonaPrawo NieurodzonychPosłuchajcie nas, nieurodzonych,Dotąd cichych, dotąd bez obrony-Przebyta drogaSłońce stanęło w zenicie:oglądam się na przebytą drogę:Przeciw "keep smiling"Ach, nie szukajmy zapomnienia, pociech,Zębów nie szczerzmy przekornie, wbrew fali,PrzeszłośćPrzeszłość jest jak woda w stawie:ciemna, gęsta i umierający chowa się, ucieka,by go nie ujrzał nikt w świecie,Ptak (II)Siedzący serdecznieu drzewa na rękuPtaki wiosennePtaszek na sztacheciesąsiedniego ogroduPtaszekPtaszek idiota, głupszy, niż się zdaje, Ptaszki japońskiePtaszki japońskie malarza Hiroszige, o brzuchach puszystych, o skrzydłach zębatych, Pyszne latoPyszne lato, paw olbrzymi,stojący za parku kratą,Ranny ptakJakiś ptaszek o świcie oszalał, zwariował, to się porwie z gałęzi, to o ziemię ciśnie, Raz ktoś, oślepłszyRaz ktoś, oślepłszy, chciał się ludziom zwierzyćze swej tęsknoty za kolorem trawyRobota Anioła StróżaGonił cię mój anioł stróż po świecie, o mój Drogi,biegł wciąż za tobą przez lasy, przez RopuchaRopucha wyszła z trawy i siadła na ziemi,przeciągnąwszy się z trudem przez zeschnięty tym parku pobladłym bez śmiechu i gościprzy róży rozkwitłej dla SafonyBudda głosił naukę swoją bez nadziei, Ezechiel z Jeremiaszem ciskali gromamiRóżowa magjaNa złocistej fajercespalę różową różęSamobójcaSkoczył w morze ciemne i się po taflach cienia. Samobójstwo DębuDąb samotnik spoglądał dokoła z pogardą! Poznał życie, kto widział generacyj tyle! Seans szybNoc, mróz i medium, śpiący księżycseans przez sen ku tobie,w twe słodkie ręce obie...Sen opacznyIdzie węglarz zgarbiony, pod koszem się kłoni,przez czarny, czarny śnieg -Sen strasznyZadzwońcie przed bramądzwoneczkiem z Loretto!SerceZwrócono mi moje serce,dane w olśnieniu złotem...Skarga LauryWięc skończone wszystko między naminie zobaczę cię więcej na ziemiSkazańcySpojrzenia, półuśmiechy, czary kilku minut,ruchy, błyski, wiosenność rozmarzonej róży,ŚlepaŚlepa jestem. Oślepiona nie wiem, prócz, że pachną gromnice,zawiesili wieńceSłońcu w hołdzieBył czas, gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleciBudowano mu wieże, złociste ołtarze, SłonecznikDorastamy do twojej wiedzy, Wysokiej wiedzy solarnej, Słowik i świtGdy przed świtem słowik śpiewa, drzewa w cieniach rękę po ogrodzie chodzi Pan Bóg z są dzisiaj nieswojebzy są jak chmury krzyżykówSmutny Ktoś i biedny NiktKtoś ma dziś serce choreW tę zimną, nocnąŚpiew słowikaBiałe trawy z wiatrem płyną, dachy lśnią grynszpanem,słowik skryty w drzew obłokach wykwita pytaniem...Spóźniony listMoże kiedyś, nieoczekiwanie,przyjdzie list ten. I nic się nie kobietaZmęczona, ledwie idzie,na kiju się opiera,StarośćLeszczyna się stroi w fioletową morę, a lipa w atłas zielony najgładszy... StraszydłoPapierośnica trzasła -temat się rozprysnął,StwórcaA więc mnie nikt nie przeprosi za wszystko to, co się stało? Nikt się nie będzie tłumaczył, że nie m&oacŚwiat jak mydlana bania...Świat jak mydlana bania,na słomce wisząc Bożej,ŚwiatuŚwiat ten jest dla mnie i jam jest dla świata,który ciężarem serce mi rozgniataŚwitZazieleniło się stalowe niebo porosło trawą brzegiem gór wypełzły smoki granatoweSyrenyOgród nad morzem pachnie słodkim groszkiem,na brzeg wpływają rozpienione się w ogrodzie do trawnika tulą,drudzy rosną na wspólnej grzędzie,Talerz z KopenhagiZ okrągłego siwego morzawychodzi chłopiec nagiTancerkaTe dwie zmarszczki przekreśliły cię skryciei choć tańczysz z beztroską motyla,Tańczymy dalejWszystko to takie proste tak szczere jak dąb jesteś szumiący wesoły TapicerNad łóżkiem samotnej kobiety,dla której nie ma już rady,TeatrZza czarnej portiery wysuwa sięDama w czerni i chustkę złotą w zębach ssie,TelefonSłuchawka hebanowa na długim, zielonym sznurze, w której się tercząc dziwny cud biegła szybko ze sztyletem po drucie,jak tancerka z parasolem po linie,TitanicTańczyli sny wachlarze brylantowe tęcze ktoś komuś szeptał w tańcu: tak - na śmierć i życie - TopielecPuśćcie ręce moje. Czego chcecie?O, kiedyż oni odejdą?Trzeba chodzić w mascePoszłam w masce zwinięta w pelerynę ciemnąz oczami zwężonymiTu jestem - w mrokach ziemiTu jestem- w mrokach ziemi i jestem - tam jeszcze. W szumie gwiazd, gdzie niecały w mgle bożej się mieszUmarła lalkaLeżę dumna, jak infantka zmarła...Teraz wreszcie po zabawie z ziemi jak gdyby do morzaw gorzkie i czarne znużone jak muły wloką się po żaluzje pukają kanikuły...W pajęczynieGdzie się mglista kończy pajęczyna?Gdzie się biel jej przerzedzać poczyna?WestchnieniaMorze jest dzisiaj smutne. Westchnienia się żaląprzy brzegu porośniętym siwozłotą MarambaJest słodki jak banany i jak ogier gorący,Wielki WózWędrujemy cygańskim obozem,nocujemy w gwiaździstej grozie,Wiersz ukradzionyBór zastygł w kościół z żelaza i rdzy -w kopule niebo b3ękitne jak chabryWierzba przydrożnaPolska wierzba, krzywa, pochylona,Piorunami trafiana raz po razie,WiosnaW parku, wkoło jakiegoś nudnego popiersiazakwitły bzy jedwabne, ciężkie -cała Persja!WodaSzklanym łukiem drżą fontanny, źródła skalane dźwięczą,pluszczą krople: jedna, druga, trzecia, czwartaWojna to tylko kwiatTo tylko straszliwy kwiatRośliny, która jest Życiem; Wszystko zależy od ciebieW twojej ręce jest świat. W twojej białej zechcesz będzie jasny, genialny, gorący,WybrzeżeMeduzy rozrzucone niedbale,muszle, które piasek grzebie,Wydarty bukietJuż zwiędły kwiaty w bukieciewydartym mi siłą z długoLekarz-przyjaciel, próśb mych wysłuchawszy,Dał mi narkozę na cały czas wojny...Za miastem...Za miastem, nad urwiskiem, u brzegu jeziora,Blaskiem w niebo uderzając ostrym,Za wiele was tam było...Za wiele was tam było, liście,co wzdychacie tak uroczyście,Zabity w górachTrawo, trawo zielona! szumiąca kołysko!Żeby wzlecieć w obłoki, trzeba upaść nisko!Zachmurzony horyzontSkąd ten żal, skąd niepokój w tej wiejskiej dolinie,Gdzie polne róże miodem są, rumianki - mlekZachód słońcaKto pogubił te pióra różowe na niebie?Aniołowie kochania, kochania, kochania. -Zachód słońca na zamkuWawel płonie - żegnają słońce, które w dół się toczy,ZagmatwanieChwalimy czyn wojenny, że jest - mówimy - walki pragnie i wężyMusimy się łączyć rozłączaćgiąć i przechylać i prężyćZakochanaPrzedwczoraj drżała, pełna ognia,Wczoraj czuwała płacząc do dnia,ZakochaniWicher chmury rozwiesza, szumizapachami,Zakochani nad morzemZakochani przechodzą patrząc sobie w chudzi, na lodziePod zamkiem moim w słońcu popękały lody!Chwila, a runie wszystko, szamocząc się z losem!ZamętPołamały się szczeble w drabinie Stworzenia: To nie owad - to Człowiek tnie, lecąc na oślep, Nie ptaki -Zanurzcie mnie w niegoZanurzcie mnie w Niegojakby różę w dzbanekZapach jesiennyJuż liście zieloną wyzionęły duszęi pachnie nią teraz ten park,Zapomniane pocałunkiKto liczy nasze pocałunki,kto na nie zważa?ZaproszenieWy wiewiórki tańczące wśród liściwy cietrzewie profesjonaliściZapytanieMoże jeszcze potrafię, z właściwą zwierzętomSłodyczą bierną i ciemną,Zardzewiałe róże jesieniZardzewiałe róże jesienipatrzą w przestrzeń białą od deszczu -ZawódWieczność woła daremnieo jeden twój pocałunek!Zawód w miłościOkrucieństwo Natury, ten zarzut surowy,Lecz słuszny, choć go serce z rozpaczą odgania,ZazdrośćNie zazdroszczę tej młodej dziewusze,biegnącej z pięknym chłopcem, co się o nią stara,ZdobyczW gęstej puszczy przez gęste parowyBiegnie letni gronostaj piaskowy,Zdrowe miejsceSzczęśnie gwizdały kosy dziś za oknem,Na drzewie czystem, jasnem i zielonem -ŻebrakDarmo stoję i żebrzę od godzin tak wielu!Wiatr tylko liść mi rzucił w nadstawiony śniegiGdzie zeszłoroczne śniegi? Chcecie, to wam szczytach, het! na turniach pod nieba tancerzzwiędły suknie i wachlarz z piór strusichczas opada jak chmura szarańczyZielone miastoKraków cały jest w liściach,błyszczących po letnim deszczuZłota łódźGdzie czarna wzbiera północ,wąski nów jest jak czółno,Złota stronicaPorywczy wiatr historii, o niezwykłej sile,W otwartej Księdze Świata, ciężkiej od stuleci,Złote myśli kobietyZalotność jest pachnąca i różowa,a mądrość żółta i z nocnym mrokiem zaplatają matę,matę szeroką, półciemną, półjasną,Zmierzch na morzuWybrzeże coraz to bledszew liliowej półżałobieZraniona gazelaDusza jest nieulękłą,że nicość na życie zamienia -ŻurawieO żurawie na niebie krwawym!O kluczu lekki i złoty,Zwiędłe kwiaty w salonieZżółkłe strzępy,jedwabiste włosy,Zwodnicza przeszłośćPrzeszłść moja... Wyraźnie, jak w stereoskopie,Staje mi przed oczami. Piękna! Raj bez mała!Zwykłe matczyskoMatka Gracchów? Rzymska matrona?Propagandowe nazwisko?ŻycieŻycie jest tak gwałtowne! Przerywa, nie słucha,napada, krzyczy, tupie, męczy, zmienia maskę, Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, Lecz widać można żyć bez powietrz « poprzedni następny » Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, lecz widać można żyć bez powietrza! Ten wiersz przeczytano 14115 razy « poprzedni następny » Dodaj swój wiersz Wiersze znanych Adam Mickiewicz Franciszek Karpiński Juliusz Słowacki Wisława Szymborska Leopold Staff Konstanty Ildefons Gałczyński Adam Asnyk Krzysztof Kamil Baczyński Halina Poświatowska Jan Lechoń Tadeusz Borowski Jan Brzechwa Czesław Miłosz Kazimierz Przerwa-Tetmajer więcej » Autorzy na topie kazap Ola Bella Jagódka anna AMOR1988 marcepani więcej » Żal - Antoni Słonimski Gdy cię spotkałem raz pierwszy Mokre pachniały kasztany. Zbyt długo mi w oczy patrzyłaś Ogromnie byłem zmieszany. Pod mokre płaty gałęzi szedłem za tobą w krok. Serce me trzymał w uwięzi Twój fiołkowy wzrok. Dawno zużyte słowa wróciły do mnie znów i zrozumiałem od nowa znaczenie prostych słów. I cześć Życiorys Maria Janina Kossak, córka malarza Wojciecha Kossaka, syna Juliusza urodziła się 24 listopada 1891 w Krakowie. Jej starszy brat, Jerzy Kossak, był malarzem, a młodsza siostra, znana pod pseudonimem Magdalena Samozwaniec, pisała utwory satyryczne. Opiekuńczy rodzice gwarantowali opiekę lekarską, jednakże okazała się być ona niewłaściwa - w efekcie ćwiczeń, Maria całe życie skazana była na gorset ortopedyczny i ból spowodowany chorobą kręgosłupa. Z biegiem lat nauczyła się jednak żyć ze swoją przypadłością, dane było jej zwiedzić Europę, Afrykę oraz uczestniczyć w życiu kulturalnym i cześć ŻyciorysMaria Janina Kossak, córka malarza Wojciecha Kossaka, syna Juliusza urodziła się 24 listopada 1891 w Krakowie. Jej starszy brat, Jerzy Kossak, był malarzem, a młodsza siostra, znana pod pseudonimem Magdalena Samozwaniec, pisała utwory satyryczne. Opiekuńczy rodzice gwarantowali opiekę lekarską, jednakże okazała się być ona niewłaściwa - w efekcie ćwiczeń, Maria całe życie skazana była na gorset ortopedyczny i ból spowodowany chorobą kręgosłupa. Z biegiem lat nauczyła się jednak żyć ze swoją przypadłością, dane było jej zwiedzić Europę, Afrykę oraz uczestniczyć w życiu kulturalnym i towarzyskim. Młoda Marysia nigdy nie uczęszczała do szkół, jednakże odebrała staranne wykształcenie domowe, które pogłębiać zwykła była lekturami. Przez krótki czas była słuchaczką ASP w Krakowie. W efekcie stała się wykształconą i piękną kobietą o błękitno-fiołkowych oczach. Oboje rodzice autorki wywodzili się ze szlachty, ich dworek, Kossakówka, był miejscem częstych spotkań osób ze środowiska artystycznego. Gośćmi w domu Kossaków bywali Henryk Sienkiewicz, Ignacy Jan Paderewski, Wincenty Lutosławski. Maria Pawlikowska Jasnorzewska nie uczęszczała do szkoły, edukację pobierała w domu, gdzie nauczyła się kilku języków obcych oraz zdobyła wykształcenie humanistyczne. Przez krótki czas była wolną słuchaczką krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Jako dziewiętnastolatka zawarła swój pierwszy związek małżeński jednocześnie wstępując na drogę miłości do obcych ludzi, która sprawiła jej najwięcej cierpień i łez. Wybrankiem Marysi Kossak był porucznik armii austriackiej Władysław Bzowski. Już wtedy szalała w niej dusza poetki, która z całego serca kochała wolność, zrozumienie, wrażliwość, a tego niestety nie zapewniał jej pierwszy mąż. Po czterech burzliwych latach małżeństwo Marii i Władysława rozpadło się. Poetce przyszło opuścić Wiedeń, gdzie mieszkała wraz z mężem, po czym wróciła do Krakowa. Po heroicznych wysiłkach udaje jej się unieważnić ślub kościelny, Maria jest znów sama, ale także wolna. W kilka lat po rozstaniu z Władysławem, Lilka poznaje Jana Pawlikowskiego - przeciwieństwo Bzowskiego - mężczyznę przystojnego i wrażliwego, górala, posiadającego majątek w Zakopanem. Pomiędzy dwojgiem roznieca się ogromne uczucie; wkrótce też Marii przychodzi po raz kolejny wyjść za mąż. Lilka zamieszkała ze swym mężem w willi na Kozińcu. I chociaż rodzina jej męża należała do rodzin zamożnych, nie pomaga finansowo nowożeńcom. Ojciec Marii uznał, że wydana bogato za mąż córka nie potrzebuje jego pomocy. W efekcie Maria zamieszkała w pięknej willi, nie mając pieniędzy nawet na nową sukienkę. Po ślubie między Janem i Marią powstało nieporozumienie. Jan pragnął mieć dzieci, Maria twierdziła, że ‘nie chce brać na siebie odpowiedzialności rodzenia śmiertelników’. Wkrótce Jan, zostawiając w domu ‘niemodną’ i nie chcącą rodzić dzieci żonę, doczekał się nieślubnego potomka. Małżeństwo zostaje rozwiązane. Niewiele później poetka związana jest na krótko z Portugalczykiem. Ich sielankowy romans w Paryżu przerywa jednak niespodziewani żona kochanka. Wtenczas Lilka usuwa się w cień. Wreszcie, w latach trzydziestych poetka wychodzi za mąż po raz trzeci za dużo młodszego Stefana Jasnorzewskiego - lotnika. Związek nareszcie jest udany niespodziewanie jednak przerywa go wybuch wojny. We wrześniu 1939 roku,po wystawieniu sztuki Baba-Dziwo, będącej ostrym atakiem na hitlerowski totalitaryzm, wyjechała z mężem do Anglii poprzez Rumunię i Francję .Wraz z mężem osiadła w Blackpool, w ośrodku lotnictwa RAF . Poetka zachorowała na raka, nowotwór dawał bardzo szybko przerzuty, najbardziej zaatakowany był kręgosłup. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była dwukrotnie operowana. Zmarła w szpitalu w Manchesterze 9 lipca 1945 roku. Stefan Jasnorzewski po skończonej wojnie całkowicie porzucił lotnictwo i zerwał kontakty z przyjaciółmi i rodziną na około pięć lat. Maria Pawlikowska-Jasnorzewska przyjaźniła się z wieloma artystami, zwłaszcza ze środowiska Skamandra, z Witkacym oraz z formistami (Leonem Chwistkiem i Andrzejem Pronaszką). We wspomnieniach wielu ówczesnych osobistości artystycznych opisywana była jako uprzejma, czarująca osoba, pieszczotliwie nazywana Lilką II część Charakterystyka twórczości Debiutowała poetycko tomem Niebieskie migdały w 1922 roku. Do wybuchu wojny wydała dwanaście kolejnych tomików, spośród których najbardziej znane są Różowa magia (1924) oraz Pocałunki (1926). Oprócz twórczości poetyckiej w jej dorobku znajdują się także dramaty, Mrówki (wyst. 1936), Baba-Dziwo (wyst. 1938), z których tylko kilka ukazało się na scenie, a także proza poetycka – Szkicownik poetycki (1939) . Jeśli chodzi o ugrupowania poetyckie dwudziestolecia, Pawlikowska nie należała bezpośrednio do żadnego z nich, ale związana była ze skamandrytami, od których przejęła pewne cechy poetyki, takie jak witalizm, żywiołowość, zainteresowanie powszedniością i codziennością. Częstokroć nazywano ją „pierwszą damą Skamandra”. Najbardziej typowa dla niej forma poetycka to miniatura. Doskonałość tej formy prezentują Pocałunki. Decydując się na tak krótką, bo zaledwie czterowersową formę, Pawlikowska wykazała się odwagą, stała się odnowicielką a wręcz twórczynią nowoczesnej miniatury poetyckiej (we wcześniejszych okresach gatunek ten uprawiał m. in. Jan Kochanowski). Niezwykle oszczędne w słowach, precyzyjne, zaskakują nieoczekiwaną i dowcipną puentą. Utwór bywa najczęściej obrazkiem, bardziej opisem sytuacji niż refleksją. W takiej sytuacji cały ciężar poznawczy spoczywa właśnie na ironicznej, pełnej dowcipu puencie. Najbardziej znanym tego przykładem jest La précieuse (z franc. damulka, wykwintnisia). Dowcip Pawlikowskiej nie jest jednak tożsamy z humorem i wesołością. Jak pisze P. Kuncewicz (Piotr Kuncewicz, Poeci dwudziestolecia międzywojennego, Warszawa 1982, - jest to dowcip „zdziwionych spotkaniem pojęć”. Pierwsze trzy tomiki poetyckie pełne są witalizmu, optymizmu i chęci życia, ale począwszy od dancingu (1927) obok kultu miłości pojawia się nowa tematyka, inny nastrój. Coraz wyraźniej autorka zwraca uwagę na upływ czasu, przemijanie, do głosu dochodzi także fascynacja naturą. Pojawia się więcej refleksji ukierunkowanej na „krok w nieskończoność”. W rozwoju poetyckim Pawlikowska upraszcza jeszcze bardziej formę wypowiedzi, skłaniając się ku funkcjonalności , a pod względem kultu szczegółu i wymowy filozoficznej przechodzi stopniowo od Skamandra ku Awangardzie. W czasie wojny poetka uprawiała nieco inną formę miniatury – nie spokrewnioną jak wcześniejsze z epigramem i haiku. Były to rubajaty (definicja na podstawie hasła „rubajat” w Słowniku terminów literackich, Wrocław 2000). RUBAJAT – w poezji Wschodu strofa złożona z czterech wersów powiązanych jednym lub dwoma rymami o układzie aabb lub abab, stanowiąca zamkniętą całość zarówno tematycznie jak i składniowo. Na przełomie XII i XIII wieku stała się zalążkiem samodzielnego gatunku poetyckiego o charakterze refleksyjno-filozoficznym. stnieje prawdopodobieństwo, że w trakcie pobytu w Anglii zetknęła się z rubajatami Omara Chajama, przełożonymi w XIX w. na angielski przez E. Fitzgeralda i bardzo popularnymi. Rubajatów napisała Pawlikowska dość dużo, bo sześć serii, przy czym i w innych ówczesnych utworach daje się zauważyć pewnego rodzaju skłonność ku tej właśnie formie. W utworach tych najostrzej widać, jak wielki wpływ na jej poezję wywarła wojna. Rubayaty wojenne poświęcone są przede wszystkim obrazowaniu różnych „przypadłości” wojennych i dorabianiu do nich metafizycznego tła. Punktem wyjścia nie są już konkretne przedmioty czy sytuacje, ale kwestie o wiele bardziej uniwersalne – zło, smutek, niesprawiedliwość. Z uwagi na cięższy „kaliber” poruszanych zagadnień zmianie ulega poetyka. Autorka nie komplikuje już tak bardzo składni i semantyki, jak to było w Pocałunkach, również barwna plastyka opisu i dowcip odchodzą do przeszłości. Wiersze te są jakby cięższe, o wiele mniej wygładzone, a nawet mogą się wydać gorsze od wcześniejszych. Tradycja i nowoczesność Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, choć bezsprzecznie nowatorska w swojej twórczości, była też niewątpliwie osadzona w tradycji poetyckiej. W swojej poezji udało jej się połączyć to, co najlepszego miały w sobie dwa najważniejsze ugrupowania poetyckie epoki – Skamander i Awangarda Krakowska, jednak czerpała także z osiągnięć epok wcześniejszych, a konkretnie – z baroku. W jej Szkicowniku poetyckim znajduje się fragment poświęcony twórczości księdza Józefa Baki, którego Pawlikowska nazywa (choć nie do końca serio) „ulubionym poetą”. Ale to nie jedyny dowód na jej związki z barokową poezją. Czym są jej pełne paradoksów poetyckie miniatury, jeśli nie realizacją barokowego konceptu właśnie? Również skłonność do wewnętrznej antytetyczności, paradoksalizacja świata w barokowym guście, operowanie brzydotą i makabrą, oksymoronem świadczą o pewnej więzi łączącej jej wiersze z poezją siedemnastowieczną. Przykładem tego może być choćby wiersz Zwiędłe kwiaty w salonie: Na czym polegała „nowość” jej poezji? Przede wszystkim na zerwaniu z typowo młodopolską nastrojowością. Źródłem liryzmu w twórczości poetki stają się przedmioty, wydarzenia i realia codzienne, zwyczajne, którym nadaje rangę poetycką, tak jak w wierszu Dancingowe zabawki. Także w poezji miłosnej Pawlikowska rezygnuje z nadmiernego patosu. Uczucie przez nią opisywane zyskuje rangę problemu intelektualnego i psychologicznego. Nie jest już ono tylko sprawą ducha, ale także ciała. Autorka potrafi wyrazić „ziemski”, zmysłowy charakter miłości. Opisuje szczere, intensywne uczucia młodej kobiety świadomej swego wdzięku i nie obawiającej się czerpać z doznań, jakie dzięki temu stają się jej udziałem. Jednak nie tylko powojenna rewolucja obyczajowa znajduje odzwierciedlenie w jej poezji. Na karty tomików poetyckich trafiają także atrybuty nowoczesnej cywilizacji i kultury: telefon, jazz i fokstrot, dancing, film amerykański, samoloty poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Rodzinne tradycje malarskie nie pozostały bez wpływu na jej twórczość. To właśnie z malarskiej wyobraźni wywodzi się zdecydowana i sugestywna kolorystyka, mistrzowsko operująca kontrastowymi barwami, podporządkowana prawom malarskiego widzenia świata,Dzięki barwom opisywane przez poetkę przedmioty czy zjawiska zyskują walor konkretu, indywidualność, stają się czymś więcej niż tylko symbolem, choć oczywiście zachowują wymiar uniwersalny. Wschód słońca opisany jako „morelowy wśród obłoków pożar” nie przestaje być jednym z wielu często spotykanych poetyckich obrazów, równocześnie jednak nosi „stygmat” szczególnej wyobraźni poetyckiej właściwiej autorce. Barwy w jej twórczości są wyraźnie nacechowane. To, co szare, ciemne, ukryte w mroku, kojarzone jest z nudą, starością. To, co dobre, piękne i młode, olśniewa feerią barw, różnorodnością odcieni, grą światła i cienia. Kobieta w twórczości Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Bohaterką poezji Marii Pawlikowskiej jest zazwyczaj kobieta młoda, zalotna, chcąca się podobać, dlatego ważna jest dla niej moda i stroje. Przedstawiana jest wśród typowo kobiecych atrybutów: sukien, luster, kwiatów. Jej serce jest słowikiem, ona sama syreną, „przypomina wróżkę i paryską lalkę”. To przedstawicielka sfery, z jakiej pochodziła sama poetka. Nie jest młodopolską femme fatale, kobietą-wampem ani modliszką. Przeżywa miłość głęboko i prawdziwie tak w sferze duchowej jak i cielesnej, bardzo jej potrzebuje, dlatego też nieustannie lęka się Część Analiza wybranego wiersza wiersz:Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca, lecz można żyć bez powietrza!analiza:Ten wiersz jest jakby wewnętrznym monologiem, wspomnieniem. Podmiotem lirycznym w tym utworze jest kobieta, która dokonuje oceny sytuacji , po odejściu ukochanego wers podaje nam informację o czasie oczekiwania na jego powrót – miesiąc, a dwa kolejne mówią o fizycznych i psychicznych skutkach, odciśniętych na niej z tego powodu, nastepne mówią o stanie podmiotu lirycznego, spowodowanym tęsknotą za widziałam cię już od nic. Jestem może bledsza,trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca (…)Jej życie stało się bardziej monotonne, a ona sama zgorzkniała, pogrążyła się w apatii. Skoro przezwyciężenie cierpienia okazało się możliwe, wydaje się, że można żyć widać można żyć bez powietrza!Lecz (moim zdaniem) to delikatna ironia, paradoks- bez powietrza nie da się żyć! To słowa nie może żyć bez tej miłości- blednie, chudnie, jest nieszczęśliwa, tęskni - lecz żyje… ale czy jest to normalne szczęśliwe życie?Ukochany był dla niej powietrzem, radością życia… Ona więdnie, usycha z wieńcząca ten wiersz jest zaskakująca, ale i gorzka. Przynosi przekonanie, że nie można żyć bez miłości, bo jest ona potrzebna człowiekowi tak jak powietrze, bez którego nie da się przetrwać ani chwili.„Miłość”, podobnie jak i inne wiersze z tomu „Pocałunki”, zapewniła Jasnorzewskiej nieśmiertelność, jaką zyskali tylko ci poeci, którzy potrafili pisać o sprawach odwiecznych i niedefiniowalnych w sposób prosty i Część Bibliografia1.“Pocałunki” tomik poezji Marii Pawlikowskiej, -LILKA wspomnienia o Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej 3..Internet Nie widziałam cię już od miesiąca I nic, jestem może bledsza Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca. Lecz widać można żyć bez powietrza. nazywali go słońcem wtorek, 26 czerwca 2012 Nie widziałam cię już od miesiąca. I nic. Jestem może bledsza, trochę śpiąca trochę bardziej milcząca lecz widać można żyć bez powietrza ! Autor: sylwia o 04:33 Brak komentarzy: Prześlij komentarz Nowszy post Starszy post Strona główna Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska (Maria Teresa Pawlikowska-Jasnorzewska z d. Kossak /1. voto Bzowska, 2. voto Pawlikowska, 3. voto Jasnorzewska) Miłośćの歌詞: Nie widziałam cię już od miesiąca.
Ta pomoc edukacyjna została zatwierdzona przez eksperta!Materiał pobrano już 1119 razy! Pobierz plik pawlikowska_jasnorzewska_miłość_interpretacja już teraz w jednym z następujących formatów – PDF oraz DOC. W skład tej pomocy edukacyjnej wchodzą materiały, które wspomogą Cię w nauce wybranego materiału. Postaw na dokładność i rzetelność informacji zamieszczonych na naszej stronie dzięki zweryfikowanym przez eksperta pomocom edukacyjnym! Masz pytanie? My mamy odpowiedź! Tylko zweryfikowane pomoce edukacyjne Wszystkie materiały są aktualne Błyskawiczne, nielimitowane oraz natychmiastowe pobieranie Dowolny oraz nielimitowany użytek własnyMiłość – analiza i interpretacja, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – życie i. Wiersz Miłość, podobnie jak La précieuse, pochodzi z trzeciego w dorobku. Wiersz „Miłość (Wciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie)” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pochodzi ze zbioru „Pocałunki”, wydanego w 192..Masz problem ze zrozumieniem utworu Miłość Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej? Znajdziesz pod tym linkiem: Analiza i interpretacja wiersza – to pomoże Ci lepiej. Miłość Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej – interpretacja. Liryk utrzymany w niezwykle gorzkiej tonacji opowiada o momencie, w którym silne uczucie. Miłość – Interpretacja – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Miłość należy do liryki miłosnej. pawlikowska-jasnorzewska miłość wciąż rozmyślaszWciąż rozmyślasz. Uparcie i skrycie. Patrzysz w okno i smutek masz w oku.. Przecież mnie kochasz nad życie? Sam mówiłeś przeszłego rozmyślasz. Uparcie i skrycie, Wciąż się śmiejesz, lecz coś tkwi poza tym, Słowa: Maria Jasnorzewska-Pawlikowska Muzyka: Zygmunt Pawlikowska-Jasnorzewska, Miłość. Miłość. Nie widziałam cię już od miesiąca. Miłość. Wciąż rozmyślasz. Uparcie i wiersz MArii PAwlikowskiej-Jasnorzewskiej Miłość i wykonaj polecenia Wciąż rozmyślasz. Uparcie i (Wciąż rozmyślasz. „Laura i Filon” Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to wiersz, w którym poetka odwołuje się do sentymentalnej Pawlikowska-Jasnorzewska – wiersze o miłościMiłość – analiza i interpretacja, Maria Pawlikowska-Jasnorzewska – życie i. Wiersz Miłość, podobnie jak La précieuse, pochodzi z trzeciego w dorobku. Miłość to jeden z głównych tematów w poezji Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej. Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „O niej”.D Dworakowska · Cytowane przez 8 — raczej co odróżnia poezję córki malarza Wojciecha Kossaka od wierszy wrażliwej. Dopowiem, że Maria Pawlikowska-Jasnorzewska była poetką miłości Pawlikowska-Jasnorzewska wierzyła, że tak naprawdę tylko poezja potrafi zatrzymać miłość. Tomik Erotyki, zawiera wybrane wiersze miłosne poetki, jak syrenę z gorzkiej zatoki.. [9]. WIERSZ UKRADZIONY. Papierowy okręcik popłynąć nie może wciąż odrzucony przez szumiące Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej to wiersz z tomu „Pocałunki”, który ukazał się w 1926 r. Ta miniatura poetycka liczy jedynie cztery wersy – jest. Autorem wiersza jest Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki, o miłości nieuciszona! Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem. Nike – Interpretacja – Maria Pawlikowska-Jasnorzewska Dominika Grabowska 25 października, 2013 Dwudziestolecie międzywojenne , język polski No Comments. Nike (wiersz klasyka). Pawlikowska-Jasnorzewska Maria. Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki, o miłości nieuciszona! Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem. Nike – miłość przedstawiona jest jako Nike z Samotraki – antyczna rzeźba pozbawiona ramion i głowy. Maria Maria Pawlikowska-Jasnorzewska interpretacjaMaria Pawlikowskia-Jasnorzewska – „Fotografia” – interpretacja i analiza wiersza. Podobnie było w czasach Marii Pawlikowskiej– tutaj wszystkie istotne informacje dotyczące lektury Fotografia, którą napisał Pawlikowska-Jasnorzewska Maria, Pawlikowskia-Jasnorzewska – „Fotografia” – interpretacja i analiza. W twórczości Marii Pawlikowskiej–Jasnorzewskiej pośmiertne pamiątki jawią się. Analiza i interpretacja wiersza Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej „film amerykański” zadanie dodane 21 września 2010 w Język polski przez .Wiersz Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej Fotografia jest miniaturą poetycką. Jednak w tym tak pozornie krótkim i prostym tekście zawarta.
Wciąż powtarzasz uparcie i skrycie Patrzysz w okno i smutek masz w oku Przecież mnie kochasz nad życie Sam mi mówiłeś przeszłego roku Nie widziałam Cię już od miesiąca I nic, jestem może bledsza Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca Lecz widać można żyć bez powietrza Gdy się miało szczęście, które się nie trafia
Wszystkie kategorie Motoryzacja Telefony i akcesoria Komputery RTV i AGD Moda Dom i Ogród Dziecko Kolekcje i sztuka Sport i turystyka Allegro Kultura i rozrywka Książki i Komiksy Literatura piękna Poezja szukana oferta jest nieaktualna - może podobny przedmiot? zobacz więcej aktualnych ofert 9,90 zł Nie widziałam Cię już od miesiąca Pawlikowska16,89 zł z dostawądostawa we wtorek 17,72 zł Raz mnie widzisz raz nie widzisz24,41 zł z dostawą 23,76 zł Nie widziałem jak płaczesz30,46 zł z dostawą1 osoba kupiła 7,27 zł Nikt się nie trzęsie - M. Terlikowska13,17 zł z dostawądostawa we wtorek 26,01 zł DZIENNIK YOUTUBERA NIE MA LEKKO EMERSON MARCUS34 zł z dostawą 50,00 złK GIZOWSKA - NIE BYŁO CIEBIE TYLE LAT - NM58,99 zł z dostawą 7,59 zł Brent Weeks - Beyond the Shadows14,28 zł z dostawą 34,90 zł Tak Widziałem Niepokalaną42,89 zł z dostawądostawa we wtorek 24,96 zł Jeszcze nie dzisiaj - Sergiusz Sawin31,66 zł z dostawądostawa w środę 16,02 zł Wy mnie jeszcze nie znacie! - Leszek Mazan23,52 zł z dostawądostawa w środę 5,91 zł Dlaczego nie poczekałaś12,60 zł z dostawą 139,85 zł Vergissmeinnicht - Was man bei Licht nicht sehen k146,75 zł z dostawą 78,85 zł No One Belongs Here More Than You MIRANDA JULY85,75 zł z dostawą 56,00 zł Niemen - Czy Mnie Jeszcze Pamiętasz64,60 zł z dostawądostawa w środę 6,59 zł Nikt Mnie Więcej Nie Zobaczy - W Bieriestow12,49 zł z dostawądostawa w środę 8,99 zł Gwizd. Wesoły miesiąc maj - zł z dostawądostawa w środę 32,99 zł Do nieba nie można od razu - zł z dostawądostawa w środę WIDZIAŁAM CIĘ JUŻ OD MIESIĄCA Rok wydania1993Okładkamiękkaoferta nr 8255266452Opis NIE WIDZIAŁAM CIĘ JUŻ OD MIESIĄCAAUTOR: STRON: 128STAN (JAK NA ZDJĘCIU): DB+DODATKOWE INFORMACJE: --- Top produkty na Allegro od 24,27 zł od 22 sprzedawców od 13,90 zł od 5 sprzedawców od 19,99 zł od 1 sprzedawcy od 24,00 zł od 6 sprzedawców od 30,00 zł od 156 sprzedawców od 22,50 zł od 179 sprzedawców od 118,99 zł od 6 sprzedawców od 106,99 zł od 90 sprzedawców od 54,18 zł od 3 sprzedawców od 159,00 zł od 1 sprzedawcy od 39,42 zł od 197 sprzedawców od 35,90 zł od 2 sprzedawców od 239,90 zł od 3 sprzedawców od 34,64 zł od 1 sprzedawcy od 41,00 zł od 5 sprzedawców od 69,99 zł od 1 sprzedawcy od 55,60 zł od 65 sprzedawców od 94,99 zł od 1 sprzedawcy od 598,00 zł od 32 sprzedawców od 2 sprzedawców ks7cn.
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/117
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/65
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/231
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/373
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/260
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/39
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/47
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/375
  • mnt8i6ye4k.pages.dev/251

    • nie widziałam cię już od miesiąca wiersz